ทำไมเราถึงยังไม่ปล่อยเขา ออกไปจากใจเสียที

การลืมคนที่เรารักมากที่สุด
อาจดูยากเย็นเกินทำใจ
แต่การเอาชนะใจตัวเองให้ได้
ยากเย็นกว่า…แต่ต้องทำ

แม้คนเคยรัก เคยผูกพันกันมา
จะยังมีเยื่อใยบางๆ หลงเหลืออยู่

แม้ภาพเก่าๆ ที่เคยหวานชื่น
จะตามหลอกหลอนให้เราปวดใจอยู่เรื่อยๆ
แต่เราจะยอมปล่อยให้สายใยบางๆ เส้นนั้น
มารัดเราจน หายใจไม่ออกเลยเชียวหรือ

แม้ว่าหัวใจจะเป็นก้อนเนื้อ ที่มีความรู้สึกก็เถอะ
แต่ถ้าตราบใดหัวใจยังคงอยู่ในร่างกายเรา ยังเต้นเป็นจังหวะ
และยังเป็นอุปกรณ์ชิ้นเดียว ที่ช่วยทำให้เรามีชีวิตอยู่

การเก็บรักษาก้อนเนื้อที่มีความรู้สึกนั้นไว้
ยังดีเสียกว่าปล่อยให้แหลกคามือของ..คนไม่รักดี

อย่ามัวแต่คิดว่าเขาคือที่สุดของชีวิต
และต่อจากนี้ไปจะไม่รักใครอีกแล้ว

แม้เรื่องราวความรัก จะกลายเป็นเรื่องเล่า
ที่ตัวละครสองตัวต่างแยกทางกันเดิน
แต่ก็ใช่ว่าเราจะเดินทางเพียงคนเดียวลำพังไม่ได้

เรายังสามารถพบเจอและมอบหัวใจให้ใครได้อีก
เรายังลืมตาอ้าปากได้สบาย
ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องเอาชีวิตอันแสนมีค่า
ไปผูกติดอยู่กับเขา

ไม่อยากลืมเขา ก็ไม่ต้องลืม
เก็บเขาไว้เป็นความทรงจำที่ดี

แต่ถ้าการที่ไม่สามารถลืมเขา
แล้วกลายเป็นบ่วง ที่คอยติดตามหลอกหลอนเราไปทุกที่
พยายามลืมเขาให้หมดจากใจเสียเถอะ
ทำไมเราถึงยังไม่กระชากชีวิตเขาออกไปจากใจเสียที

ลองนึกดูสิว่าป่านนี้เขากำลังทำอะไร
เขากำลังหยิบรูปเราขึ้นมากอดแนบอก
ด้วยความพิศวาสอย่างนั้นหรือ
เขาอาจจะกำลังอยู่กับใครที่ไหนสักแห่งหนึ่งก็เป็นได้

เขามีสิทธิ์ทำอะไรที่ไหนก็ได้ตามใจชอบ
ทำโดยไม่จำเป็นต้องบอกเรา

ไม่จำเป็นต้องมีเรา
ไม่เห็นต้องเสียเวลาอันมีค่ามานั่งคิดถึงเรา
ซึ่งก็เป็นแค่คนในอดีต

ความจริงแล้วเป็นเพราะเรายังงมงาย
เพราะเรายังไม่อยากลืมเขาต่างหาก

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย flowerlove
Thank you photo by pexels, unsplash