ไม่มีใคร ไม่อยากหยุดหัวใจไว้กับคนที่ตัวเองรัก

ถ้าได้ถอดรองเท้าคลุกฝุ่น ที่ใช่ย่ำเดินรอนแรมมาด้วยกัน

ในวันที่ปลายทางจรดอยู่ปลายเท้าของคนทั้งสองคน

วันนั้น…คงเป็นวันที่หัวใจเป็นสุขและหายเหนื่อย

หัวใจคนเรา พอได้หลงรักใครสักคนเข้าแล้ว

ต่อมจินตนาการในสมองก็เริ่มทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ค ว า ม ฝั น ใ น อ า ก า ศ

กลายเป็นเศษส่วนสำคัญที่ทำให้ชีวิตในบางจังหวะ มีความหมาย

และมีความสุขกับการได้ฝันร่วมกันกับใครสักคน

แต่เราได้เตือนตัวเองบ่อยๆ หรือปล่าว

ว่าอนาคตคือความไม่แน่นอน

เราไม่มีทางรู้เลยว่า คนรักของเราคนปัจจุบัน

จะ “ใช่” คนเดียวกับคนที่เราจะได้อยู่ร่วมในอนาคตหรือเปล่า

วันนี้ อาจรักกันอยู่

พรุ่งนี้…

เราจะยังรักกันเหมือนเดิมไหม

นั้นคือเรื่องของอนาคต การสร้างความฝันเอาไว้ล่วงหน้า

ไม่ได้ช่วยให้เราจูงมือความรักไปสู่จุดหมายได้เร็วขึ้น

การอยู่กับความรักอย่างรู้จัก “ปล่อยวาง” ต่างหาก

ที่จะเป็นเหมือนตัวช่วยสำคัญ ที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ใกล้ๆ

กับความรักอย่างมีความสุข

ถ้าปล่อยวางเป็น

ความรักจะมีน้ำหนักเบา เมื่อเดินคู่กันไป

จังหวะการเดินจะปลอดภัย สบาย และไม่เหนื่อย

การพยายามจะไปให้ถึงจุดหมาย

โดยไม่ทันได้ประเมินกำลังของตัวเอง อาจทำให้พลาดพลั้ง

และล้มเจ็บ เพราะความไม่พร้อมแล้วอยากจะรีบไปให้ถึง

ความรักไม่ใช่เรื่องที่เร่งให้ร้อนได้ทันใจแบบเตาไมโครเวฟ

หรือเย็นสบายแบบแอร์คอนดิชันเนอร์

ทุกคนย่อมมีโลกเป็นของตัวเอง

และต้องการเวลาจำนวนหนึ่งในการอยู่กับโลกใบนั้น

เมื่อทุกอย่างพร้อมดีแล้ว

ก็หมายถึงพร้อมที่จะรับใครเข้ามาในชีวิตด้วย

เมื่อเวลานั้นมาถึง ความรักก็จะเป็นธรรมชาติ

ที่ไม่มีการปรุงแต่งให้เสียรส

ไม่มีการเร่งเร้าให้ความสัมพันธ์บิดเบียนไปจากที่มันควรจะเป็น

ถ้ารักกันอย่างคนที่เข้าใจความรัก

หัวใจจะแข็งแรงขึ้นอีกหลายเท่า

ถ้าคนนี้จะใช่..มันก็ใช่

แต่ถ้าไม่ใช่..มันก็ไม่มีทางใช่

การยื้อหัวใจว่างเปล่าเอาไว้กับตัวเอง มันไม่มีประโยชน์

สักวันหัวใจดวงนั้นก็ต้องดิ้นรนไปอยู่ในที่ที่มันต้องการอยู่จนได้

วันนี้ถ้าหัวใจที่เราถือไว้ ยังน่ารักและดีต่อหัวใจของเราอยู่

ให้รักษาและดูแลเอาไว้ให้ดี เหนื่อสิ่งอื่นใด

ฉันคิดว่าสิ่งที่คนรักต้องการจากกันมากที่สุดก็คือ ความเข้าใจ

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย ใต้ฝุ่นน้อย
Thank you photo by pexels, unsplash