หมดกันไปเท่าไหร่แล้ว เวลาเพื่อใช้รักและลืมใครสักคน

นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะรักเค้า คนที่รักมากจนสุดหัวใจ

แต่จะเป็นครั้งแรก ที่เราจะพยายามลืมคนๆนั้น ให้หมดไปจากหัวใจสักที

อาจจะไม่เคยมีใครรับรู้ว่า คนที่ร่าเริง และยิ้มง่ายคนหนึ่ง

ต้องนอนไปพร้อมกับน้ำตามากี่คืนแล้ว แม้แต่ตัวเราเองยังไม่เคยที่จะจดจำเลย

ช่วงเวลากลางวันเรายิ้มหัวเราะกับเพื่อนๆ เรียนหนังสือ และทำงานทำกิจกรรมต่างๆไป เหมือนคนทั่วไปแต่ทำไม? เมื่อดวงอาทิตย์หายลับขอบฟ้าเรากลับมีแต่น้ำตา และเลือกที่จะจมตัวเองอยู่กับความฝัน และความทรงจำ

นานเหลือเกินแล้วตั้งแต่เรารู้จักเค้าคนนั้นมาใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ และใช้เวลากว่าจะได้รักกันกว่าจะเข้าใจกันได้ช่างนานเหลือเกิน เราอยู่กับความสุข รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะในทุกครั้งที่มีเค้าแม้จะมีบ้างที่ทะเลาะ และจบลงด้วยน้ำตา

แต่ไม่นานก็กลับมาเข้าใจกันมากกว่าเดิม จากที่เคยมีกันและกัน เคยนั่งมองดวงจันทร์ด้วยกันวันนี้กลับต้องมานั่งมองคนเดียวมอง และถามพระจันทร์ว่า “ตอนนี้เค้าคนที่รักทำอะไรอยู่”

ตอนนี้เค้าคนที่รักกำลังมีความสุขอยู่กับใคร เพราะนานเหลือเกินแล้วที่ไม่รู้ข่าวเลย แต่จันทร์ก็ไม่เคยตอบกลับมา มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนเราเสมอ เวลาคิดถึงเค้าว่าจะรักได้มากมายขนาดนี้

แต่ทำไมกับเค้าถึงจบได้ง่าย เค้าลืมเราไปแล้ว ไม่เหลือเยื่อใยอะไรให้ต้องนึกถึงเราอีกแล้ว อยากทำได้อย่างเค้าบ้าง อยากลืมคนที่เคยบอกว่ารักไปเร็วๆ

แต่ทำไม่เคยได้สักทีกว่าจะลืมได้ จะต้องใช้เวลานานแค่ไหนเราก็จะทำ เพราะทางที่เคยมีกัน มันไม่มีอีกแล้ว ตอนนี้ได้แต่เดินไปบนเส้นทางที่ตัวเองเลือก และต้องพยายามทำให้ดีที่สุด..คนเดียวไม่มีใครอยู่เคียงข้างกาย

กว่าจะลืม ต้องเสียน้ำตาไปอีกเท่าไหร่ ต้องนอนฝันร้ายไปตลอดเลยรึเปล่ายิ่งทำเท่าไหร่กลับยิ่งฝังลึกลงไปเรื่อยๆ มองสายฝนที่ตกโปรยปราย ทั้งๆที่ใกล้จะหมดฤดูแล้วแท้ๆ นึกถึงตอนที่รักกัน หนาวเมื่อไหร่ แม้ไม่มีอ้อมกอด ก็อบอุ่นตลอดเวลา แต่ตอนนี้หล่ะ หนาวจับไปจนถึงขั้วหัวใจเลยทีเดียว

พระจันทร์เต็มดวงที่เคยมองว่าสวย และอบอุ่นเมื่อมีเค้าอยู่ใกล้ๆ กลับเป็นตัวแทนของความเหงาที่มองทีไรน้ำตาก็ไหลทุกที เราชอบมองพระจันทร์ทุกครั้งที่มีโอกาสนั่งมองได้นานๆไม่เคยเบื่อแต่ตอนนี้ดูพระจันทร์คนเดียว แม้ว่าจะยังชอบอยู่แต่ก็เหงาทุกที พระจันทร์ไม่ผิดที่เต็มดวงแต่เราผิดที่รักเค้ามากเกินไปจนเต็มล้นไปทั้งใจ กว่าจะลืมได้ ต่อให้พระจันทร์หายไป ก็คงยังไม่ลืม

เราได้แต่หวังว่า วันหนึ่งจะตื่นขึ้นมา แล้วคิดถึงเค้า โดยที่เราไม่เจ็บปวดอีกต่อไป เพราะเราจะรักตัวเอง ให้มากกว่าที่รักเค้า..

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ จาก ใครคนหนึ่ง

Thank you photo by pexels, unsplash