มีแฟนก็ดี ไม่มีก็อยู่ได้

ขาดเขา ใช่ว่าเราจะไร้ค่า..วัยที่ความเหงามักทำเราหมองหม่น คือช่วง 20 ปลายๆ 50 ปลายๆ และ 80 ปลายๆ จากการขาดคนที่หัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน หรือแม้แต่กินข้าวด้วยกัน จริงๆไม่ใช่แค่โสด หรือไม่โสดด้วยนะคะ ไม่มีเขา ยังไม่เหงาเท่าไม่มีค่า และคุณค่าที่ว่า เรามักจะวัดจากการที่เขาคนนั้นเลือกหรือไม่เลือก จริงหรือ

เมื่อไหร่เราจะเลิกยึดติดคุณค่าตัวเองกับการมีแฟนซักทีก็ไม่รู้ ..แฟนเก่า แปลว่าหมดเวลาของเราแล้ว ถ้าเขารักเราจริง คงไม่ทิ้งให้เราเป็นแฟนเก่า ดีที่เขาไม่ใช้เราเป็นคนแก้เหงา เพราะไม่รู้ว่าตอนเลิกเหงา เขาจะยังเลือกเราอยู่หรือเปล่า “โสด” คงพาความเหงามาเป็นระยะๆ คล้ายๆ คนเราก็น่าจะเป็นหวัดบ้างเป็นครั้งเป็นคราวไม่ว่าจะดูแลตัวเองดีแค่ไหนก็ตาม ความเหงาคงเช่นกัน ต่อให้มีความสุขดี หรือแม้แต่มีแฟน ก็ใช่ว่า ความเหงาจะหายไปอย่างถาวร มองทุกอย่างให้เป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีคำว่า “เสมอไป” ในโลกใบนี้ “มีแฟน จะต้องไม่เหงา” ก็ไม่เสมอไป “โสดไม่มีใคร น่าจะเหงามากกว่า” ก็ไม่เสมอไป

ทุกอย่างมีเงื่อนไขและข้อยกเว้น “โสด” ก็แค่หาวิธีแก้เหงา ดีกว่าต้องมาหาวิธีแก้เศร้าถ้าเขาคนนั้นไม่ใช่ อยู่ใกล้ๆ ถ้าเขาไม่เห็นค่า เดินแยกออกมาโสดๆ อาจไม่ร้ายเท่า ยื้อเขาเอาไว้ แม้ว่ามีใจให้เราน้อยเต็มที ภูมิใจกับสิ่งที่มี รู้สึกดีเท่าที่เป็นไปได้ วันไหนเหงา ก็ไม่ต้องไปตกอกตกใจ วันไหนไหว ก็ไม่ต้องมัวแต่ไปหาว่าเหตุผลอะไร เป็นคนดีเพื่อให้ตัวเองภูมิใจ ไม่ใช่เพื่อเอาชนะใจใคร

มีแฟนก็ดี ไม่มีก็อยู่ได้ ไม่ต้องพยายามเป็นคนที่ใช่ เพราะถ้าเจอคนที่ใช่ ยืนเฉยๆก็ใช่แบบไม่ต้องพยายาม อย่าไปตั้งคำถามอะไรมากมาย สุขให้ได้กับทุกเงื่อนไขที่มี เจอคนดีก็คบไว้ จะได้เป็นแฟนไหม มันคนละเรื่อง เราเป็นคนเลือก เราคือเจ้าของชีวิตเรา ไม่ใช่ยืนเหงาๆมัวแต่เฝ้ารอคนที่จะเดินมาเลือก

ห้ามกันไม่ให้อ่อนแอไม่ได้ แค่จะบอกว่า ไม่มีใครไม่เคยอ่อนแอ แย่ที่สุดก็ร้องไห้ น้ำตาแห้ง ตบแป้งแล้วเดินหน้าต่อ ไม่ต้องรอใครมาเติมเต็ม เราต่างมีชีวิตที่สมบูรณ์ในแบบของเรา ถ้าเจอ “เขา” ก็ถือว่าเป็นโบนัส ถ้ายังไม่กล้าชี้ชัด ก็ดูๆกันไป รักกันมากพอก็เดินหน้าต่อ ไม่รักกันมากเท่าไหร่ ก็ต่างคนต่างไป

เมื่อวานใช่ วันนี้ใช่ วันต่อไปอาจไม่ใช่เท่าเมื่อวาน ก็รับมือกันไปตามอาการ ไม่มีเขา ไม่เหงาเท่าเรารู้สึกไม่มีค่า คุณค่าของทุกคนจะกลับมา ตอนที่รู้สึกว่า เราได้เป็นผู้ให้ ดูแลตัวเองได้เป็นเรื่องปกติ ดูแลคนอื่นได้เป็นเรื่องของความภาคภูมิใจ เหงาไปร้องไห้ไป น้ำตาไม่ช่วยอะไร อย่ามัวแต่นั่งจับเจ่า “ทำไมคนเก่าไม่เอาเรา” ลองลุกขึ้นมาเป็นผู้ให้ทุกครั้งที่มีโอกาส ขาดเขา เรายังมีค่า จะเสียเวลานั่งเหงาอยู่ทำไม เหงาเมื่อไหร่ ก็หาเรื่องไปเป็นผู้ให้ คุณค่าตัวเองกลับมาเมื่อไหร่ ความเหงาอาจจะทำเราได้น้อยลงๆ

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย ดีเจพี่อ้อย

Thank you photo by pexels, unsplash