ความรู้สึกที่ว่า ‘รักก็ เ จ็ บ เลิกก็ เ จ็ บ ’

เคยอยู่ในสถานการณ์ที่ “กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง” กันไหม ใครที่เคยเจอเรื่องแบบนี้คงรู้ดีว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง ความรู้สึกที่ว่า ‘รักก็ เ จ็ บ เลิกก็ เ จ็ บ ’ รู้ทั้งรู้ว่าชีวิตเรา..เรามีสิทธิ์เลือก ‘เลือกที่จะสิ้นสุดความ เ จ็ บ ปวดลงซะ หรือเลือกที่จะ เ จ็ บ ปวดแบบไม่สิ้นสุด’ ช่วงเวลาแบบนี้ ถ้าเลือก..

เลือกที่จะสิ้นสุดความ เ จ็ บ ปวดลงซะ หรือเลือกที่จะ เ จ็ บ ปวดแบบไม่สิ้นสุด เวลาแบบนี้ ถ้าเลือกได้..คงไม่มีใครอยากเจอ แต่เมื่อความรักเดินทางมาถึงจุดที่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม ก็คงเลี่ยงไม่ได้ที่ใครคนใดคนหนึ่งต้อง เ จ็ บ ปวด และคงไม่มีใคร..ทน เ จ็ บ ไปได้ตลอด สุดท้ายไม่ว่าจะ..รักก็ เ จ็ บ หรือ เลิกก็ เ จ็ บ ..ถึงวันหนึ่งเราก็ต้องเลือก..เพราะมันมีแค่ 2 ทาง

1. รักซะให้พอ ในเมื่อรัก..และจากไปไม่ได้ ทางเดียวที่ทำได้คือไปให้สุดทาง ไม่จำเป็นต้องเดินออกมาทั้ง ๆ ที่ยังทำไม่ได้ เพราะโอกาสที่จะเดินกลับไป..มันมีสูงมาก ถ้าเราจะเลือก เ จ็ บ ปวดโดยที่ยังมีเค้าอยู่..ก็ไม่ใช่เรื่องผิด ถ้าเราเลือกจะร้องไห้โดยที่ยังมีเค้าอยู่..ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

ถ้าเราเลือกจะเสียใจโดยที่ยังมีเค้าอยู่..ก็เป็นเรื่องของเรา แค่อย่าทำให้ตัวเองชินและชากับความ เ จ็ บ ปวด เพราะวันใดก็ตามที่เราคุ้นเคยกับความ เ จ็ บ ปวด เราจะไม่เหลือความเป็นตัวเอง ไม่เหลือแม้แต่ คุ ณค่าในตัวเอง เมื่อถึงวันนั้นแม้มันจะไม่ เ จ็ บ อีกต่อไปแล้ว แต่เราก็ยังเดินออกมาไม่ได้อยู่ดี

สิ่งที่ต้องทำก็คือมีสติและให้เวลากับตัวเอง บอกตัวเองย้ำ ๆ ว่า เรามีคุณค่า มีดีเกินกว่าจะมาทน เ จ็ บ ปวดอยู่แบบนี้

2. จากนั้นก็รักจน เ จ็ บ ซะให้พอ บางทีเราก็แค่ต้องการเวลาให้ตัวเองได้ค่อย ๆ รู้ว่าคนที่เราเคยรักไม่มีค่าอะไรเลย เมื่อถึงตอนนั้นความ เ จ็ บ ปวด เสียใจที่เกิดขึ้นจะกลายเป็นสติที่ทำให้เราเข้มแข็งจนต้องถามตัวเองเลยว่าทำไมถึงเสียเวลาอยู่ได้ตั้งนาน… เ จ็ บ แต่จบ !

เมื่อใครคนใดคนหนึ่งเปลี่ยนไป ไม่แปลกที่อีกคนจะเลือกหยุดความสัมพันธ์นั้นลง และต่อให้จบมันด้วยตัวเอง แต่สิ่งที่หลงเหลือก็ยังคงเป็นความ เ จ็ บ ปวดเสียใจอยู่ดี เป็นธรรมดาที่คนเราจะผิดหวัง ร้องไห้ คิดถึงความหลัง และ เ จ็ บ ปวดกับมัน ความรู้สึกเหล่านี้เป็นกระบวนการทางธรรมชาติที่ทุกคนต้องเจอ แต่ในเมื่อเลือกทางที่ เ จ็ บ แต่จบ ก็แปลว่าเราเข้มแข็งและรักตัวเองมากพอ

สิ่งที่ต้องทำต่อจากนั้นก็คือการให้เวลากับตัวเองและยอมรับความจริง ไม่จำเป็นเลยที่จะต้องกลับมาสดใสเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว จะทุกข์ จะเศร้านานแค่ไหนก็เป็นเรื่องของเรา แต่ละคนใช้เวลาไม่เท่ากัน อย่าเอาชีวิตคนอื่นมาเป็นบรรทัดฐานของเรา แล้วก็อย่าพยายามบอกตัวเองให้เลิกเสียใจ เลิกผิดหวัง เพราะนั่นเท่ากับการย้ำความ เ จ็ บ ปวดให้ตัวเอง..ถ้าเสียใจก็แค่ร้องไห้ ผิดหวังก็เศร้าให้เต็มที่ เมื่อไรก็ตามที่เราให้เวลากับตัวเองพอแล้ว ยอมรับความจริงได้แล้ว ถึงตอนนั้นเราจะดีขึ้น กลับมาเป็นเราคนเดิมที่โตขึ้น และพร้อมจะมีชีวิตที่ดีขึ้นอีกครั้ง

ความรักสวยงามเสมอ..แต่วันใดที่ความรักทำให้ เ จ็ บ ปวด เราก็แค่ต้องปล่อยมันไป

ถ้าคิดทบทวนถึงในความเป็นจริงอย่างดีแล้ว ก็ย่อมสามารถที่จะตัดสินใจได้เสมอ ว่าเราจะเดินต่อหรือว่าพอเพียงแค่นี้

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย Pimpayod

Thank you photo by pexels, unsplash