ใครก็ไม่อาจเลี่ยง การพลัดพรากจากกัน

คนเราไม่ว่าอยู่ในสถานะคบกันหรือแต่งงาน มีครอบครัว ก็ต้องเจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น กับการพลัดพรากสูญเสียของรักไป

การเจอคนใหม่ในช่วงระหว่างคบหากัน หากจากกันด้วยดีมักไม่เป็นปัญหา แต่หากจากกันด้วยการยื้อแย่ง เขาแย่งฉัน เธอแย่งเขา มักจะต้องเจ็บปวดเป็นธรรมดา ส่วนคนแต่งงานแล้วมีครอบครัว แน่นอนว่าอาจจะเจ็บปวดมากกว่าเพราะได้เลือกแล้ว ผ่านการตัดสินใจแล้ว เมื่อคู่ของตนเปลี่ยนใจ ก็ย่อมเจ็บลึก เจ็บนาน เป็นของธรรมดา

คนเราหากเพ่งดูให้ดี ไม่มีใครจะแย่งใครจากเราไปได้ หากคนของเราไม่พร้อมก้าวขาออกไปเอง คนที่เขารักเรา เขาจะไม่เอื้อมมือไปดึงมือใครอีกคนมาทำร้า ยคนที่เขารักให้เจ็บหรอก เว้นแต่เขาไม่ได้รักแล้ว อีกนัยคือ ใจเขาไม่อยู่แล้ว เขาจึงทนเห็นคนที่รักเขาเจ็บปวดได้โดยไม่รู้สึกเท่าไหร่

สำหรับคนคบหากันเป็นแฟน ก็มองได้ทั้งด้านเธอและฉัน …ด้านเธออาจจะเบื่อหน่าย ทนพฤติกรรมอีกฝ่ายไม่ได้ พอถึงจุดที่มีทางเลือกจึงตัดสินใจได้ง่าย …ด้านฉัน เขามาแย่งของๆ เราไป ไม่รับความจริงและไม่ปรับปรุงตัว จึงยังเจ็บปวดเพราะเข้าใจว่าถูกยื้อแย่งไป …ด้านคนมีครอบครัว เขาเจอคนใหม่ในวันที่ไม่ใช่

เมื่อเขาตัดสินใจเลือกคนมาใหม่ นั่นก็บ่งบอกแล้วว่า…ครอบครัวไม่ได้สำคัญกับเขา แต่คนมาใหม่สำคัญกว่าจนยอมแลก เมื่อเขาตัดสินใจใช้กิเลสนำศีลและความถูกต้อง ก็ต้องปล่อยเขาไปตามทางที่เขาเลือ 

ทางพุทธชดใช้กรรมหมดก็ต้องจาก เมื่อเวรกรรมจบสิ้นถึงเวลาไม่อยากจากก็ต้องจาก หากไม่ต่อเติมบุญ ไม่รักษาศีลให้เสมอกัน จิตใจของอีกคนสูง อีกคนต่ำจึงอยู่กันไม่รอด

โลกนี้แม้จะกว้างใหญ่เพียงใด แต่ไม่มีใครใหญ่เกิด “กรรม” ทุกคนย่อมต้องได้รับผลจากการกระทำทั้งนั้น ไม่ช้าก็เร็ว

หลุมดำมันกว้าง มืด และลึก แต่ไม่ลึกจนจะปืนขึ้นมาได้ เมื่อทำผิดพลาดก็เร่งกลับตัวกลับใจ เมื่อถูกกระทำก็จงปล่อยวางให้อภัย เมื่อใจไม่ยึดติดอดีต คำถามนี้ก็จะไม่เกิดอีก

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย นามบุญ, rowwadee

Thank you photo by pexels, unsplash