แน่นอนว่าไม่มีชีวิตใคร ที่มันจะมีความสุขอยู่ตลอด หรือความทุกข์อยู่ตลอด

ทุกข์ สุข มันก็ย่อมมีปะปนกันไป แล้วแต่ว่าความสุขหรือความทุกข์ที่จะมากกว่ากัน จากเด็กตัวเล็กๆคนนึง เวลาผ่านไปร่างกายก็เติบโตเป็นวัยรุ่น เป็นผู้ใหญ่ บางคนโตแต่ตัว แต่ความคิดความอ่านอาจจะยังดูเด็กๆอยู่ บางคนดูเป็นเด็ก แต่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว เรียกสั้นๆง่ายๆว่า การเติบโต ก็ว่าได้

ปัจจัยที่จะทำให้เราโตขึ้น หรือทำให้เราเปลี่ยนแปลงความคิด การแสดงออก คำพูด ก็คงจะมีไม่กี่อย่าง ยกตัวอย่างก็เช่น การศึกษา, วัยวุฒิหรืออายุ และ สิ่งสุดท้ายที่พอจะคิดออก ก็คงจะเป็น “ความเจ็บปวด”…

คนเราไม่มีใครอยากจะได้รับ หรือรู้สึกถึงความเจ็บปวด ไม่ว่าความเจ็บปวด เหล่านั้นจะมากหรือน้อยก็ตาม สมัยเราเด็กๆเรารีบวิ่งจนหกล้ม มีรอยแผลถลอกที่หัวเข่า เวลาผ่านไปกลายเป็นสะเก็ด แล้วเราก็แกะมันเพราะทนดูไม่ไหว ครั้งแรกผ่านไป แน่นอนว่าย่อมต้องมีครั้งที่สองตามมา และครั้งที่สองนี้เราก็เจ็บไม่ได้ต่างจากตอนแรกเลย หรืออาจจะเจ็บกว่าเดิมด้วยซ้ำ แต่ครั้งที่สามอาจจะเกิดขึ้นได้ยากแล้ว เนื่องจากเรามีการเรียนรู้ที่จะป้องกันตัวเองจากการประมาทเลินเล่อจนหกล้ม แน่นอนว่าเราป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกได้ เพราะมันเป็นสิ่งที่เกิดจากการกระทำของตัวเราเอง

แล้วถ้าความเจ็บปวดมันไม่ได้มาจากการกระทำของตัวเราเองล่ะ?

ตัวอย่างง่ายๆก็คงไม่พ้นเรื่องของความสัมพันธ์ ที่ต้องจบลงด้วยการแยกทาง และบทบาทของตัวเราในครั้งนี้ไม่ใช่ผู้ที่มอบความเจ็บปวดให้กับอีกฝ่าย แต่หากเป็นผู้รับความเจ็บปวดจากอีกฝ่ายเสียมากกว่า แน่นอนว่า ผลย่อมเกิดจากเหตุ สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตก็คือเหตุของผลในปัจจุบัน

คนเราไม่หาเหตุผลตอนจะคบกันหรอก
เพราะเหตุผลน่ะ เขาเอาไว้ใช้ตอนเลิกกันมากกว่า

นอกจากความเจ็บปวดที่ได้รับ จากความสัมพันธ์ที่ต้องจบลงแล้ว สิ่งที่เจ็บปวดมากกว่านั้นคือ ที่ผ่านมาเราทำดีกับอีกฝ่ายทุกอย่าง แต่ต้องมาแพ้ให้กับคำว่า “คนที่ใช่” และ “คนที่ไม่ใช่”…เราต้องรับความเจ็บปวดที่เราไม่สามารถทำอะไรกับมันได้เลย ไม่มีวิธีใดๆที่จะป้องกันความเจ็บปวดนี้ได้เลย

สุดท้ายอย่างไรก็ดี เราก็ต้องรับมันมาแม้จะเต็มใจหรือไม่เต็มใจ เตรียมใจหรือไม่เตรียมใจมาก็ตาม เมื่อคนเราเจ็บปวดเราก็จะสร้างกำแพงขึ้นมา เพื่อป้องกันตัวเองจากความเจ็บปวดเหล่านั้น บางคนเข็ดกับความรักไปเลย กำแพงที่สูงและหนาแน่นปิดบังจิตใจไม่ให้ความรู้สึกใดๆเข้าไป และไม่ให้ความรู้สึกใดๆออกมา ทว่าวันนึงก็มีคนที่ค่อยๆทลายกำแพงนั้นลงไปอย่างช้าๆ จนเราไม่เหลือกำแพงอะไรในใจเราแล้ว ตอนจบก็กลับกลายเป็นว่าคนๆนั้นได้มอบความเจ็บปวดอันมากมายให้กับเราอีกแล้ว สุดท้ายก็กลับไปที่เดิมอีกแล้ว เพื่อนบางคนบอกเจ็บบ่อยๆค่อยๆชิน 

พอเจ็บมากบ่อยๆเข้ากำแพงครั้งต่อไปก็เริ่มหนาขึ้น และสูงขึ้น จนแทบไม่มีอะไรทำลายมันได้เลย แต่บางครั้งตัวเราเองนั่นแหละที่เป็นคนทำลายกำแพงตัวเอง ปล่อยให้คนอื่นเขาเข้ามามอบความเจ็บปวดให้กับใจของเรา บางคนรู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจ แต่ไม่รู้ว่าเพราะความหวัง หรือความใจสู้ ที่ไม่ยอมถอยออกมา ลุยเข้าไป จนสุดท้ายต้องซมซานกลับมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่มากมาย

ถามว่า ในตอนที่เราเริ่มที่จะคบกับเขานั้น
ถ้าสมมุติว่าเรารู้อยู่แก่ใจว่ามันจะต้องจบแบบนี้
ตอนนั้นเรายังจะเริ่มคบกับเขาอยู่หรือเปล่า?

“ก็คบอยู่ดี”

บางครั้งจุดหมายก็ไม่สำคัญเท่ากับระหว่างทาง
“ความรัก ไม่ว่าจะจบลงยังไง หากมันเกิดขึ้นแล้ว…มันสวยงามเสมอ” ต่อให้เรารู้ทั้งรู้ว่าต้องพบกับความเจ็บปวด แต่แน่นอนว่า ความเจ็บปวดใดๆย่อมมาพร้อมกับอะไรบางอย่างด้วยเสมอ ถึงแม้สุดท้ายมันจะเจ็บปวดมากมายเท่าไหร่ก็ตาม แต่มันก็มอบความสวยงามในระยะเวลาที่เราคบกันมาให้เราด้วย หรือมันจะเป็นสิ่งที่ทำให้เรายอมเสี่ยงกับความเจ็บปวดที่อาจจะเกิดขึ้น เพราะเราเชื่อว่าสักวันนึง เราจะเจอคนที่จะไม่มอบความเจ็บปวดแบบนั้นให้กับเราอีก

ถึงแม้วันนี้มันจะเจ็บปวดมากมาย แต่เราก็ยังไม่ยอมแพ้กับความเจ็บปวดเหล่านั้น ถึงโอกาสมันจะน้อย และความเสี่ยงมันจะเยอะ แต่ซักวัน…ความเจ็บปวดเหล่านั้นจะสอนให้เราแข็งแกร่งขึ้น และผลักดัน จนถึงวันที่เราจะเจอคนๆนั้นจริงๆเสียที

ขอบคุณเรื่องราวดีๆโดย barssala

Thank you photo by pexels, unsplash