ถ้ามันใช่จริงๆ มันไม่ต้องพยายามอะไรเลย
มีบ้างไหม…บางอย่างที่เราคิดว่าเราโอเคกับมัน
ทั้งที่จริง ๆ แล้วเราไม่โอเคกับมันเลยสักนิด
แล้วยังฝืนทนกับมันแบบนี้ไปเรื่อย ๆ
จนสุดท้ายเราก็ต้องกลายเป็นคนด้านชาไป
ไม่รู้ว่าทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองอยู่ในบรรยากาศแบบนั้นอยู่ตั้งนาน
ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่
ทำไมถึงไม่รีบปล่อย..?
อาจจะเป็นเพราะว่า ‘เราไม่อยากให้มันจบมั้ง’
หรือเพราะว่าเรากลัว…กลัวที่จะต้องเจอกับความเสียใจ
เลยพยายามที่จะทำให้มันดูใช่ไปเรื่อยๆ
จนลืมคิดว่า ถ้ามันใช่จริงๆ มันไม่ต้องพยายามอะไรเลย
เราปล่อยตัวเองให้ตกอยู่ในความไม่ชัดเจนอยู่ช่วงหนึ่ง
ความไม่ชัดเจนมันแย่นะ
มันทำให้เรากลายเป็นคนขี้ลังเล ขี้ระแวง
ไม่กล้าตัดสินใจจะทำอะไรจริงจังสักที
เมื่อลองกลับมาถามตัวเองดูดี ๆ
ว่าจริง ๆ แล้ว เราชอบมันไหม ไอ้ความไม่ชัดเจนเนี่ย
ใจก็บอกเลยว่า ‘ไม่’
วิธีการที่ดีที่สุดในการออกมาจากตรงนั้นคือ
‘การยอมรับความจริง’
กล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน
และที่สำคัญคือ…เราต้องยอมปล่อย
…ถึงมันจะเจ็บมากจริง ๆ แต่มันก็เป็นแค่แผลตื้น ๆ แผลหนึ่ง
ที่จะช่วยทำให้ในอนาคตเราไม่เจ็บกับแผลที่ใหญ่กว่านี้…
พอออกมาจากความไม่ชัดเจนได้
ก็รู้สึกว่าทำอะไรตามใจตัวเองได้มากขึ้นนะ
ได้อยู่กับตัวเอง
ได้เป็นตัวของตัวเอง
ได้ใช้เวลากับความฝันของตัวเอง
และได้มีเวลามาใส่ใจคนรอบข้างให้มากขึ้น
เราก็ไม่รู้หรอก
ว่าทางที่เราเลือกเดินออกมามันจะเป็นยังไงต่อ
แต่อย่างน้อยเราก็โอเคนะตอนนี้
เพราะถึงมันจะเหงาบ้าง
แต่ความรู้สึกนี้มันก็โคตรชัดเจน
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย lafilledemystique
Thank you photo by pexels, unsplash
