หากคนจะไป รั้งยังไงก็คงไม่อยู่

การที่เราต้องตกอยู่ในห้วงของความเคลือบแคลง ระแวงหวาด ความวิตกกังวลสงสัย โดยเฉพาะในเรื่องที่เกี่ยวพันกับสิ่งรัก ของรัก ที่ดูเหมือนจะมีอัตราความเสี่ยงต่อการสูญหาย ก็ดูเป็นความทรมานที่ยิ่งยวด เป็นความทุกข์อันใหญ่

แต่โดยกฎธรรมชาติอันไม่อาจเลี่ยงได้ของสังสารวัฏที่หมู่มวลสัตว์เวียนว่ายอยู่นี้ ของรัก ของชอบใจทุกอย่างประดามี สภาพการณ์ที่เป็นจริงนั้น คือการผันแปรเปลี่ยนไป เปลี่ยนไป ไม่คงที่ อยู่เสมอ พร้อมที่จะพลัดพรากจากเราไปได้ตลอดเวลา

แม้แต่สิ่งที่เราคิดว่า ของนั้นอยู่ในอุ้งมือ เรากำมือเอาไว้ จับไว้แน่นหนาแล้วก็ตาม แต่ทว่า…เราเองกลับไม่อาจที่จะกำมืออยู่ได้ตลอดกาล ในชั่วเวลาใดเวลาหนึ่ง เราก็จะต้องแบมือออกในที่สุด

การจะเก็บคนๆ หนึ่งไว้ในอยู่ในที่ๆ ควรจะอยู่ตามที่เราต้องการ ในขณะที่คนๆ นั้นก็มีลมหายใจเป็นของตน มีแขนขา มีจิต มีชีวิต มีการตัดสินใจที่เขาต้องเป็นผู้รับผิดชอบ ตลอดจนมีเส้นทางที่เท้าเขาต้องก้าวเดินไปตามกรรมของตน จึงเป็นเรื่องที่ลำบาก น่าปวดหัว

เรื่องบางเรื่อง ทางออก ไม่ได้มีแค่เส้นทางเดียว
เรื่องบางเรื่อง คำตอบไม่ได้มีแค่ ใช่หรือไม่ใช่
ถูกหรือผิด ดำกับขาว ให้ตัดสินชี้ขาด

ถ้าสิ่งที่หวาดวะแวง เป็นเพียงมายาภาพที่เราสร้าง เราจะก้าวต่อไปอย่างไร จะทำอะไรกับอนาคตเบื้องหน้า และถ้าสิ่งที่เราคิดไว้ เป็นจริง ดังนั้น เราจะทำอย่างไรกับใจดวงนี้ของเรา จะเดินข้างกันต่อไป ให้อภัยและลืมได้จากใจจริงไหม

ย้อนกลับมามองตัวเราเองก่อน ที่จะมองเขา เพราะเราย่อมรู้จักตัวเราดีกว่า หน้านี้เป็นฤดูฝน อากาศแปรปรวน ไม่ว่าฝนจะตกหรือไม่ เราก็ควรจะมีร่มติดมือไว้ เพื่อความไม่ประมาทค่ะ และถ้ากลัวคนรักจะเปียกฝนด้วย ก็คอยอยู่ใกล้ๆ หมั่นเอาใจใส่ กางร่มให้เธอเสมอทั้งยามฝนตกและแดดแรง เป็นที่พึ่งแก่เธอได้ทุกยามที่ต้องการ

สิ่งใดควรทำ ทำแล้ว สิ่งใดดีแล้ว ทำแล้ว เต็มที่แล้ว ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร ก็จะไม่มีสิ่งใดที่ทำให้เรารู้สึกพลาดไป หรือเป็นเรื่องน่าเสียใจสำหรับเราค่ะ

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ จาก mayrin

Thank you photo by pexels, unsplash