หากรักแล้วไปต่อไม่ได้ ก็กลับมาใช้ชีวิตเราให้ดีกว่าเดิม

ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม

ความรักทำให้คนเปลี่ยนชีวิต

ความรักเป็นเหมือนกำลังใจให้ผ่านอุุปสรรคต่างๆ

ความรักเหมือนน้ำที่หล่อเลี้ยงหัวใจ

ความรักเป็นเหมือนความสุขที่เราทุกคนต่างมีให้กัน

เมื่อเรามีความรัก เราก็อยากให้เขาเป็นคนสุดท้าย เราต่างฝันว่าอยากได้รักที่สวยงาม ความสุขที่ตื่นเช้ามาแล้วเจอเธออยู่ข้างๆ มีความสุขกับการได้ใช้ชีวิตร่วมกัน คิดว่าความรักครั้งนี้มันจะต้องราบรื่น เป็นไปได้ด้วยดี…แต่บางทีเราก็ลืมช่วงเวลาที่เลวร้ายไป ยิ่งนานไปเรายิ่งแสดงตัวตนของเราออกมา พื้นที่ที่เราเคยแชร์ร่วมกัน กลับไม่มีอีกต่อไป…ทุกช่วงเวลาของเธอและฉันมันคือช่วงเวลาของ “เรา” เมื่อเราต่างข้ามเส้นของกันและกัน ความสุขที่วาดฝันไว้ก็พังทะลาย

เมื่อไม่มีพื้นที่ส่วนตัวของกันและกัน ความอึดอัดก็เริ่มเกิดขึ้น อยู่แล้วมันต้องมีฝ่ายหนึ่งที่รักมากกว่า และอีกฝ่าย ที่รู้สึกอึดอัดกับความสัมพันธ์ แต่เราทั้งคู่ก็ไม่อยากมันต้องจบลง เพราะสิ่งหนึ่งที่เรามีเหมือนกันคือ “ความรัก” เราจึงยังอยู่ด้วยกัน ถึงจะทะเลาะกันมากขึ้น แต่ใช่จะไม่มีความสุข เรายังเติมความหวานให้กัน แม้จะมีผิดใจกันบ้าง ก็พยายามคุยและปรับความเข้าใจกัน

แต่เมื่อวันหนึ่ง อีกฝ่ายความอดทนเริ่มหมด…ความรัก เริ่มมีแต่คำว่า…อดทนและการปรับตัว…พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ดีขึ้น เมื่อนั้นคุณยังจะเรียกมันว่าความรักอยู่อีกไหม คุณยังทนเพื่อมันได้หรือเปล่า??

เมื่อการทะเลาะคือการทำให้เราจูนกันติด ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมให้สามารถเข้ากันได้ แต่ถ้ามันไม่เป็นแบบนั้นแล้วล่ะ? เราจะทนอยู่กันไปเพื่ออะไร? เมื่อความไว้ใจไม่มีให้กันแล้ว เมื่อเราเข้ากันไม่ได้ แต่เรายังรักกันอยู่ เราก็ต้องอดทน เมื่อคนหนึ่งร้อน อีกคนก็ต้องเย็น แต่เมื่อเย็นจนสุดแล้ว ก็ไม่มีใครทนไหว เมื่อมีการทำร้ า ยให้ช้ำใจช้ำกายกัน ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันมันจะแรงขึ้นเรื่อยๆ การทำร้ า ยก็แรงขึ้นเช่นกัน เราทะเลาะกันแต่ปัญหาเดิมๆที่ไม่อาจจะเคลียกันได้เลยสักครั้ง มันยังคงค้างคาใจกันตลอดมา…สุดท้ายความอดทนของทั้งคู่ก็พัง ทุกอย่างที่เคยฝัน ความรักที่มีให้กัน ทุกสิ่งที่ทำร่วมกันก็พังทลายลงมา เราทำพังทุกอย่างด้วยสองมือที่เราช่วยกันสร้าง

เเต่เมื่อคิดได้ เราก็สร้างบoดแผลให้กันจนมากเกินไป ทำลายซึ่งกันและกัน จนไม่อาจจะต่อกันติดได้ พอหันมามอง สิ่งที่เราทำพังมันมากมายเหลือเกิน ความรู้สึกที่เราเสียไปครั้งแล้วครั้งเล่า ที่เราไม่เคยคิดที่จะสนใจมันเลย แต่มันก็กลับสายเกินไป เราละเลยมันจนความรู้สึกได้จางหาย และไม่อาจเดินกลับไปได้อีก

ทุกบทเรียนของความรัก ทุกสิ่งทุุกอย่างที่ได้เรียนรู้ร่วมกัน มันทำให้เราได้โตขึ้น ได้เรียนรู้ที่จะรักอีกฝ่าย และไม่แปลกที่เราก็มีพลาดบ้าง เพราะรักคือการเรียนรู้ แต่เมื่อรู้แล้ว แล้วเราไม่เข้ากัน ก็ควรปล่อยให้เขาได้ใช้ชีวิตของตัวเองอีกครั้ง เหมือนก่อนหน้าที่เราจะเข้ามา

กลับมาใช้ชีวิตเหมือนตอนที่เรายังไม่รู้จักกับ”ความรัก”

กลับมาสนุก ตื่นเต้นกับการใช้ชีวิต

กลับมานั่งดูหนังเรื่องโปรด อย่างเต็มอิ่ม แล้วกินขนม บนโซฟา อย่างไม่มีใครมาคอยเปลี่ยนช่อง หรือ ขัดอารมณ์

กลับมาให้ความรักกับตัวเองให้มากๆและอย่าลืมกลับมาสนใจคนรอบข้าง…

สนใจเพื่อนที่เราละเลยไปตอนที่มีแฟน แล้วทิ้งมันให้อยู่คนเดียว

กลับมากินข้าวที่แสนจะอร่อยกับครอบครัว ที่ตลอดเวลา เรามัวแต่ไปนั่งกินข้าวกับแฟน

จนลืมที่บ้านไปว่าเค้ายังคงเหลืออาหารเย็น เผื่อเวลาเราหิวหรือไม่อิ่มจากการที่เราต้องนั่งกินข้าวน้อยๆเพื่อรักษามารยาท จากข้างนอก

และกลับมารักษาจิตใจตัวเองให้เข้มแข็ง เพราะรักครั้งนี้…มันไม่ถึงต-i-ย

ทุกอย่างมันต้องมีพลาดกัน เราไม่ได้ตัดสินใจถูกทุกเรื่อง แต่บางครั้งเราก็”หวัง” หวังที่จะให้มันดีอย่างที่คิด ทุกครั้งที่เราพลาด มันไม่ได้แย่เสมอไป เราก็แค่มีบทเรียนที่ให้เราต้องจำเพิ่มมาอีกหนึ่งบทก็เท่านั้น ทุกคนก็พลาดกันทั้งนั้น อยู่ที่ใครจะลุกขึ้นมาแล้วเดินต่อไปได้ก่อนกัน…แค่นั้นเอง

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย memoryly

Thank you photo by pexels, unsplash