เรารักกันมากพอจะตามหาความพอดีไปด้วยกันหรือเปล่า
หลายครั้งที่มีโอกาสได้ทบทวนเรื่องราวความรักที่ผ่านมา ทั้งของตัวเองและของคนอื่น พบว่า ทุกความสัมพันธ์มันมีบทเรียน…
รักครั้งนึง สอนให้รู้ว่า ความไม่ซื่อสัตย์ มัน เ จ็ บ ป ว ด แค่ไหน…
รักครั้งนึง สอนให้รู้ว่า คนที่คาดว่าจะใช่ มาเจอกันในเวลาที่ไม่ใช่ มันก็คือไม่ใช่
รักครั้งนึง สอนให้รู้ว่า ความรักไม่ใช่รางวัลของความดี “ไม่รักก็คือไม่รัก”
รักครั้งนึง สอนให้รู้ว่า การทำตัวให้น่าสงสารเพื่อเรียกร้องความเห็นใจ ไม่สามารถรั้งใจใครได้ “ไม่รัก ก็คือไม่รัก”
รักครั้งนึง สอนให้รู้ว่า ความอ่อนไหวของอีกคน มีผลกับทุกข์สุขของอีกคนด้วยเช่นกัน “อ่อนไหวมากขึ้น…ความสุขลดลง”
รักครั้งนึง สอนให้รู้ว่า การซื่อสัตย์กับใจตัวเองเป็นทางออกที่ดีที่สุด เพราะการพยายามจะรัก อาจจะทำร้ายความรู้สึกดีๆ ที่เคยมี จนสุดท้ายอาจ เ ก ลี ย ด กันโดยยังใช้คำว่า “รัก” บังหน้า
กว่าจะเป็นบทสรุปของทุกบทเรียน บางทีต้องแลกด้วยความเสียใจ แต่นั้นก็ทำให้ค้นพบว่า การประคองให้ความรักอยู่รอด มันคือ “การตามหาความพอดี”
– นิสัยเสียของเรา”พอดี”กับนิสัยดีของเขาหรือเปล่า?
– ความงี่เง่าของเขา”พอดี”กับความอดทนของเราหรือเปล่า?
– ความอยากได้ของเรา”พอดี”กับความอยากให้ของเขาหรือเปล่า?
– ความห่วงใยของเขา”พอดี”กับความเข้าใจของเราหรือป่าว?
– รู้สึกรัก “พอดี”กันหรือเปล่า?
และความพอดีอื่นๆ อีกมากมาย…
แต่ถ้ายังไม่พอดีกัน ก็ไม่ได้แปลว่า จะคบกันไม่ได้ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่ต้องปรับ ต้องจูนกันไป อยู่ที่ว่า “เรารักกันมากพอจะตามหาความพอดีไปด้วยกันหรือเปล่า??”
มันก็ยากที่จะบอกว่าแค่ไหนถึงเรียกว่าพอดี ก็คงจะบอกว่า “แค่ที่เราและเขามีความสุขโดยปกติ…ไม่ฝืนใจ ไม่อึดอัด เหมือนได้หายใจในอากาศปกติ…และเหมือนมีพลังบวกบางอย่างในการขับเคลื่อนชีวิตให้ไปข้างหน้าโดยปกติ” อย่างงั้นละมั๊ง
เพราะคิดว่า ความปกติ เป็นความสุขพื้นฐาน…ก็อาจจะใช่ที่ความหวือหวาอาจทำให้ตื่นเต้น สนุก แต่คงไม่มีใครจะหวือหวาได้ตลอดเวลา หรือถ้าสามารถหวือหวาได้ตลอด สุดท้ายก็จะกลายเป็น “หวือหวาเป็นปกติ” และในทางกลับกัน ความรู้สึกแย่ ทำให้เป็นทุกข์ แต่สักพักร่างกายจะปรับสภาพ และจัดการปัจจัยที่ทำให้รู้สึกแย่ เพื่อกลับไปสู่ “ความรู้สึกปกติ”…สุดท้าย ก็วนกลับมาที่อยู่ความปกติ
เราอาจจะไม่ใช่คนที่เจอความรักมามากมาย แต่เท่าที่เจอ ก็ทำให้รู้ว่า ตัวเองต้องการอะไร และโจทย์ความพอดีของตัวเองคืออะไร? ที่เหลือก็…แล้วแต่บุญแต่กรรม ก็คิดว่า…สักวันโลกคงจะเหวี่ยงคนที่พอดีมาให้…ถึงวันนั้น ก็แค่ทำให้มันดีที่สุด โดยเรียนรู้จากบทเรียนที่ผ่านมา
แต่ถ้าจนแล้วจนรอด ก็ยังไม่เจอความพอดีที่เป็นของเราสักที ก็ไม่ได้หมายความว่า จะโชคร้าย และก็ไม่จำเป็นต้องโทษใคร หรืออะไร เพราะบางที คนที่พอดีกับเราที่สุด อาจจะเป็น “ตัวเราเอง” ก็ได้…มั๊ง
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย getwellsoonxoxo : ตั๊กแตนตำข้าว
Thank you photo by pexels, unsplash
