นานแค่ไหนแล้ว ที่เราไม่เคยซื่อสัตย์กับตัวเองเลย

ไม่ไหวบอกไหว
ฝืนจนตัวเองล้มลงไม่เป็นท่า
สุดท้ายมันก็วนกลับมาเหมือนเดิม

ไม่ไหวก็คือไม่ไหว
ไม่ต้องฝืนแล้ว
ซื่อสัตย์กับตัวเองหน่อย
ถึงมันจะไม่มีเขาเราก็ต้องยอมรับให้ได้ไหม

เรื่องมันเกิดเพราะคนสองคนอยากเดินเข้ามาในชีวิตกันและกัน
ตอนนี้…
เรื่องมันก็เกิดที่ใครบางคนอยากเดินออกไปแล้ว

เราจะไม่ปล่อยเขาไปจริงๆหรอ
เราลืมไปแล้วหรอ
ที่พูดอยู่ตลอด
ที่ว่า’ความดี มันไม่ได้มีรางวัลเป็นความรัก’

ลองถอยออกมาอยู่ตรงนี้
ที่ที่มันห่างออกมา ถึงจะ ท ร ม า น
ก็แค่ยืนกอดตัวเองไว้ ไม่ให้ใครทำร้ายได้อีก
อย่าให้เรื่องแค่นี้มันทำร้ายเราอีกเลย

ถอยแบบทุกครั้งที่เราเคยถอย
อยู่แบบที่เคยอยู่ได้
มันยาก…
แต่สุดท้ายเราก็ต้องอยู่ไม่ใช่หรอ

อนาคตของเขาไม่ได้ห้อยไว้ที่เรา
เราเองก็ควรจะถอดออกมาห้อยไว้กับตัวเราเองได้แล้ว
มันไม่ช้าไปหรอก ดีกว่าจะรั้ง
จะฝืนมันต่อไป

เรายังคิดตลอดเลยว่า
คนเราถ้ามันรักต่อให้ใน 1 ชม.มันจะมีเวลาแค่ 3 วินาที
มันคงเลือกที่จะกดเบอร์โทรมาเรา
มากกว่ารัวแชทให้เราตอบกลับไป

แม้มันจะดูทำร้าย
แต่มันคือเรื่องจริงนะ
การไม่มีเขาเราต้องยอมรับ

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย moon_1997

Thank you photo by pexels, unsplash