เดี๋ยวมันจะผ่านไป ไม่มีอะไรอยู่กับเราตลอดกาล

ไม่มีใครอยากเจ็บปวด และถ้าเลือกได้ เราก็อยากจะเดินหนีอะไรก็ตามที่ทำร้ายเราไปให้ไกล ถ้ามันสามารถทำให้เราบาดเจ็บสาหัส เราไม่อยากจะสู้กับมันหรอก เพียงแต่เราไม่เคยหลีกเลี่ยงมันได้เลย

ทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับเรื่องยากๆ อุปสรรคและปัญหา แปลกดีที่มันมักจะเข้ามาพร้อมกัน แบบกะว่าจะเอาเราถึง ต า ย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ ต า ย ทันที เหมือนว่ามันค่อยๆทดสอบเราดูว่าเราจะอึดสักแค่ไหนกัน ถ้าเราทนได้ มันก็จะเพิ่มเลเวลให้หนักขึ้นไปแบบอัตราก้าวหน้าจนเกินขีดจำกัดเราไปเล็กน้อย แตะจุดที่เราไม่ไหว แล้วจู่ๆก็หายวับไป ทิ้งแผลเหวอะหวะไว้เต็มไปหมด

หลายครั้งต้องใช้ความอดทนมาก มากเกินกว่าที่เคยคิดว่าตนเองจะทำได้ นับครั้งไม่ถ้วนที่เสียน้ำตา และอยากจะมีใครสักคนปลอบใจ แน่นอนว่าเราก็จะคัดเลือกบุคคลนั้นอย่างดี เพื่อจะเดินเอาร่างกายที่อ่อนล้า และหัวใจที่บอบช้ำเข้าไปพิงเขาอยู่นิ่งๆ

ในบางสถานการณ์ความเงียบ กับการกอด น่าจะเป็นการปลอบใจที่ดีที่สุด แต่เราไม่รู้หรอกว่าเมื่อไหร่เราจะต้องการการปลอบโยนแบบนั้น และมักยากที่เขาก็จะเลือกวิธีเหมาะๆ มาปลอบเราได้ตรงใจ บางครั้งบทสนทนาที่ยืดยาวก็เหมือนการลากหัวใจไปบนพื้นถนนขรุขระมีหลุมมีบ่อ บทสนทนาที่พามาถึงจุดที่มีคำพูดว่า “เรื่องแค่นี้เอง”…”เรื่องมันเล็กเท่าขี้ฝุ่นเข้าตา”… “ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” …ฟังดูแล้วเป็นคำปลอบใจที่ดี แบบอยากให้ไม่ต้องคิดมากกับเรื่องที่เกิดขั้น แต่ในขณะเดียวกันความเจ็บปวดนั้นกำลังโดนดูถูก

เราไม่มีทางรู้หรอกว่าคำพูดของเราจะสร้างความรู้สึกอะไรในใจของอีกฝ่าย เขาอาจเข้าใจเราผิด… หรือเราอาจเข้าใจเขาผิด เมื่อความเจ็บปวดของใครสักคนถูกมองว่ามันเป็นเรื่องเล็ก เขาอาจรู้สึกว่าความเจ็บปวดของเขาโดนดูถูก..อย่างว่า ไม่มีใครมาอยู่จุดที่เรายืนอยู่ ก็คงไม่รู้ว่าเรื่องตรงหน้า มันหนักหนาแค่ไหน

ไม่มีใครอยากอ่อนแอ หรือเจ็บปวดหรอก ถ้าเลือกได้ก็อยากจะชินชากับทุกเรื่องนั่นแหละ การไม่ทุกข์ร้อนกับปัญหา ก็เหมือนเกราะป้องกันความเจ็บปวด แต่มันเป็นเรื่องของแต่ละคน แตกต่างกันไป และบังคับให้เป็นไปอย่างที่ต้องการไม่ได้ ถ้าสั่งให้ไม่ต้องเจ็บปวดได้ แล้วมันจะหายทันที ก็อยากจะทำอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน

ไม่มีความเจ็บปวดไหนควรโดนดูถูก เพราะมันไม่ใช่เรื่องเล็กเลยในขณะที่กำลังเผชิญหน้ากับมันอยู่ เพราะมันหนักพอที่จะทำให้เราหมดแรง และยากพอที่จะทำให้ปวดหัว จนกว่าความเจ็บปวดจะมีขนาดเล็กลง ก็ “อดทนอีกสักหน่อย”… “ฮึ้บไว้”… “เดี๋ยวมันจะผ่านไป ไม่มีอะไรอยู่กับเราตลอดกาล”… “เราจะผ่านมันไปด้วยกัน”

และเมื่อความเจ็บปวดผ่านพ้น เหลือไว้เพียงแผลเป็นให้จดจำว่าเราอดทนได้ดีขนาดไหน เราก็จะได้เรียนรู้ และแกร่งขึ้นไปอีกขั้น เพราะ “อะไรที่ ฆ่-า เราไม่ ต-า-ย จะทำร้ายเราไม่ได้อีก”

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย SmileWithEE

Thank you photo by pexels, unsplash