รักแท้ หรือแค่จองเวร

By getwellxoxo

เคยไหมค่ะ ความรู้สึกที่อยากมีความรัก อยากเป็นเจ้าของ

เมื่ออยากมีความรักแบบนั้น แล้วเราก็ตามหาใฝ่หาคนๆนั้นทีละคนหรือทีละหลายคน เริ่มรู้จัก เรียนรู้ เข้าใจ สานสัมพันธ์รัก คิดถึง ห่วงใย สุขแล้วก็ทุกข์ แล้วก็สุข แล้วก็ทุกข์ สลับกันอยู่อย่างนี้ สุดท้ายทนกันไปไม่ไหวก็ “เลิก” ทำใจกับอาการ “อกหัก” สักพัก แล้วก็เริ่มต้นค้นหากันใหม่ คนใหม่กับความรักใหม่ ทั้งๆที่แท้ก็เป็นเพียงแค่ ความหลงในวัฏฏสงสาร ความยึดมั่น ถือมั่น “ทุกข์” ที่มาในรูป วงจรอุบาทว์แห่งการจองเวรไม่สิ้นสุด

ใครจะทำร้ายคุณนั้น ง่ายนิดเดียว เพียงแต่เหยียบดอกกุหลาบที่คุณเด็ดมาเท่านั้น นั่นเพราะคุณ “โง่” เอง ที่เอาหัวใจไปฝากไว้กับดอกกุหลาบ อ่านแล้วก็นึกถึงเพลงในตลาดที่เราได้ยินกันจนชินหู ทำนองที่ว่า

..เธอคือทุกสิ่ง เธอคือทุกอย่าง เธอคือลมหายใจ ยูอาร์มายฮาร์ท ยูอาร์มายโซล ฯลฯ…

ในความวาดฝันของคนหนุ่มสาว การเทิดทูนใจทั้งใจให้คนรัก ย่อมฟังดูซาบซึ้งยิ่งใหญ่ แต่ความจริงก็คือ เมื่อไหร่ที่เริ่มเอาใจไปพึ่งพิงไว้กับคนอื่น หายใจด้วยการเติมเต็มจากคนอื่น โดยที่ลืมไปว่า ใครอื่นคนนั้น ก็ตกอยู่ภายใต้กฎของธรรมชาติ แบบที่ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกันว่า “วันหนึ่ง ทุกสิ่งต้องเปลี่ยนแปลงไป” ถึงวันนั้น ใจที่รู้สึก “ขาด” ย่อมดิ้นรนไม่ต่างอะไรกับคนป่วยที่ถูกถอดเครื่องช่วยหายใจเลย

ความสุขที่ค่อย ๆ เติมเต็มด้วยการอิงอาศัยคนอื่นเป็นเครื่องหล่อเลี้ยง จึงไม่ต่างอะไรกับระเบิดเวลาของความทุกข์ที่ค่อย ๆ นับถอยหลังรอวันปะทุ ยิ่งเข้าไปผูกพันเหนียวแน่นเท่าไหร่ ก็ยิ่งเพิ่มแรงระเบิดในยามสุดท้ายให้แรงขึ้นเท่านั้น

หากจะใช้คำว่า “โง่” กับการที่ใครจะเอาใจไปฝากไว้กับดอกกุหลาบ เพราะแท้จริงโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นแก่นสารสาระให้ถือไว้เป็น “ของของเรา” แม้สักอย่างเดียว แม้มี ก็ไม่ได้มีจริง ได้มาเพียงเพื่อสูญเสีย มีกันเพียงเพื่อพลัดพราก ไม่จากเป็น ก็จากตาย อย่างที่คุณดังตฤณเคยเปรยไว้ครั้งหนึ่งว่า

“มนุษย์เราถูกหลอกให้หลงติด หลงร้องไห้คร่ำครวญ กับสิ่งที่วันหนึ่งก็ต้องทิ้งไปอยู่ดี ไม่ว่าจะได้อะไรมาแค่ไหนก็เสียไปแค่นั้น หลงทำบาปกรรมติดตัวไปภพหน้ากัน ก็เพียงเพราะยังติด ยังไม่รู้ด้วยกันทั้งสิ้น”

“ตัวผู้รัก ผู้ถูกรัก ผู้สมหวัง ผู้ผิดหวัง ปรากฏมีสาระอยู่แต่ในจิตอันปรุงแต่ง เสกปั้นสรรค์ไป จูงให้เราหลงไป เพ้อไป ปราศจากแก่นสาร …”

แต่ในความเป็นจริง เรามักไม่ค่อยเห็นใครลงใจยอมรับความจริงนี้กันสักเท่าใดนัก หลายครั้ง ราคะ และ โทสะ จึงเป็นเสมือนสองด้านของเหรียญเดียวกัน เพราะความรักที่มีแต่ความยึดไว้ หวงไว้ มีแต่ความคับแคบ ติดใคร่ในคนรักของตัว เมื่อคนรักเป็นอื่น หรือไม่เป็นไปอย่างใจ ย่อมพร้อมจะพลิกไปเป็นโทสะคิดแค้นอย่างง่ายดาย

ชีวิตที่ต้องลงเอยกับ “คู่เวร” หรือเจอแต่คนไม่จริงใจ ประเภทหันไปคบใครก็มีแต่เสียน้ำตา ที่จริงก็นับเป็นร่องรอยแห่งผลจากวิบากเก่า ที่ตัวตนเดิม ๆ ได้เคยทำไว้กับคนอื่นอยู่แล้ว เคยให้ความหวังใครเล่น ๆ เคยทำร้ายจิตใจใครอย่างไม่ใยดี เคยมีใครทีละหลายๆ คน

กฎแห่งกรรมวิบากก็จะชักนำคนที่เหมาะสม มาให้ผลเป็นความรู้สึกทางใจแบบเดียวกัน หากเข้าใจและยอมรับกฎแห่งความจริงนี้ได้ คงไม่มีใครอยากต่อวงจรแห่งการคิดแค้นก่อเวร แต่คงคิดหันเหไปสร้างเหตุใหม่ ในแบบที่จะสร้างความสุขความสว่างให้กับชีวิตแทนเสียได้ แต่เมื่อถูกหลอกให้หลงติดกับเข้าให้แล้ว เจ็บปวดทุกข์ใจกับมันไปแล้ว จะให้ทำอย่างไรเล่า ในเมื่อความรัก ความผูกพัน ไม่ใช่ของถอดถอนกันได้ข้ามคืน ?

วิธีที่ ถอนรากถอนโคนความทุกข์ แบบที่ชะงัดและได้ผลยั่งยืนที่สุด ลองปฏิบัติดูให้รู้ด้วยตัวเองเถิดค่ะว่า ไม่มีวิธีไหนดีไปกว่า การหัดเจริญสติ “ตามรู้” ให้ทันสิ่งที่เกิดขึ้นในกายในใจของเรา ตามคำสอนของพระพุทธเจ้า ฝึกสติไปจนชำนิชำนาญ ปัญญาเราแก่รอบขึ้นมา เราจะรู้เลยว่า เรื่องนี้ไร้สาระที่จะคิด เรื่องนี้มีสาระที่จะคิด อันไหนมีสาระที่จะคิด เราก็ตั้งอกตั้งใจที่จะคิดไป อันไหนไร้สาระเป็นของฟุ้งซ่าน พอเรา รู้ทัน ว่าจิตฟุ้งซ่านปั๊บ มันจะหายไป แต่มันจะหายไปชั่วขณะ เดี๋ยวมันจะมาคิดใหม่ เราก็ตาม รู้ ไปอีก จนกระทั่งชำนาญมาก ๆ จิตจะมีปัญญารู้เลยว่า ถ้าหลงไปคิดอย่างนี้ก็ทุกข์เปล่า ๆ ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลย

ความรัก ความหลง ความทุกข์ ความฝัน เหมือนกันตรงที่เป็นของชั่วคราว เหมือนมีแต่ก็ไม่ได้มีอยู่จริงเหมือนภาพลวงตานี่เอง อยากพ้นไปจากทุกข์ ก็ต้องถามตัวเองนะคะว่า วันนี้เราทำเหตุแห่งสุข หรือเหตุแห่งทุกข์มากกว่ากัน บางที ความสุขก็ไม่ได้เกิดจากการเอาชนะใจใครที่เราปรารถนาได้ทั้งโลก แต่การเอาชนะใจตัวเอง เอาชนะความทุกข์ได้ เมื่อใจไม่สมปรารถนาต่างหาก ที่จะทำให้เราได้ลิ้มรสสุขจากความเป็นอิสระพ้นจากพันธนาการทั้งปวงลงได้