อยู่แล้วไม่มีค่า ก็ควรถอยออกมาไหม

เคยไหม บางครั้งกับความสัมพันธ์ที่มันไม่ได้ชัดเจน ที่มันเกิดขึ้นกับตัวเรา แล้วมันทำให้เราต้องอยู่กับอะไรบางอย่าง ที่ไม่แน่นอน แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่ามันจะจบลงอย่างไร หลายๆครั้งเราก็พยายามทำให้อะไรๆมันชัดเจนขึ้น เพื่อที่ว่าความในใจของเรามันจะได้สื่อไปถึงอีกฝั่งหนึ่ง แต่ผลลัพธ์นั้นก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เราคาดคิดเพราะมันกลับกลายเป็นว่าความสัมพันธ์ของเราก็ยังคงเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนอยู่เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย นอกจากการสารภาพที่ไม่มีคำตอบของเรา…

มีคนเคยบอกเอาไว้ว่า ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก มันคงจะเป็นเส้นบางๆที่กั้นระหว่างคำว่า อยู่ทน กับ ทนอยู่

ในเมื่อเราไม่อยากให้มันจบ แน่นอนว่าเราก็พยายามใช้ความดีเข้าสู้เพื่อชนะใจเขา แต่พอถึงจุดๆหนึ่งแล้ว เรากลับพบว่า ระยะห่างของเรา ไม่ได้ใกล้ลงเลยเขายังคงทิ้งระยะกับเราเสมอๆ มันคงจะเป็นความรู้สึกที่ว่าบางครั้ง เราเคยมีใครซักคนนึงมาชอบเรา แต่เผอิญว่าเราดันไม่ได้ชอบเขา ตอนนั้นเรายังจำได้ดีว่าข้อความใดๆก็ตามที่เขาส่งมาให้เรานั้น มันจะไม่ใช่เรื่องราวที่สำคัญกับเราสักเท่าไหร่ ซึ่งเป็นผลให้หลายๆครั้งเราก็ไม่ได้เปิดอ่านข้อความเหล่านั้น หรือบางครั้งเราก็อ่านแต่ทว่าเรากลับไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทิ้งไว้ให้เขารู้ว่าเราอ่านแล้วแค่นั้น…

แต่ถ้าในมุมที่เราเป็นอีกฝ่ายล่ะ เป็นฝ่ายที่โดนเพิกเฉยต่อการตอบข้อความ หรือแม้แต่การที่จะมาพบเจอกัน แน่นอนว่ามันคงจะไม่ใช่อะไรที่เราอยากจะพบจะเจอสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเพราะรักเขาจริงๆ หรือเพราะว่าเราโง่จริงๆ ที่เราก็ยังอยู่กับสถานะที่ไม่ชัดเจนแบบนั้น ที่เราก็ยังอยู่กับความเพิกเฉยที่อีกฝ่ายมอบให้มาอยู่ต่อเนื่องแบบนั้น

คนเราถ้าอยู่ที่ใดซักที่นึงที่เราไม่มีค่ากับตรงนั้น
เราก็ควรถอยออกมา และไปอยู่กับที่ๆเรามีค่าเถอะ

ไม่ว่าเราจะดีเลิศประเสริฐศรีหรือเป็นเจ้าชายเทวดามาจากไหนก็ตาม ถ้าเขาไม่ชอบ มันก็คือเขาไม่ชอบ มันก็แค่นั้น ไม่ว่ายังไงเราก็ไม่มีทาง ได้เข้าไปอยู่ในใจของเขา

เขาอาจจะรู้สึกดีกับเรา
เขาอาจจะรู้สึกว่าชอบเรา
แต่เขาไม่ได้รู้สึกว่าเขารักเรา

สิ่งที่มันทำให้เรามาถึงขนาดนี้ได้ ก็คงจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า “ความหวัง” ถึงแม้มันจะเป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆก็ตาม ถึงแม้มันจะเป็นความหวังที่ดูริบหรี่เหลือเกิน แต่ทุกครั้งที่เรามีโอกาสได้พบเจอกับ พูดคุยกันใช้เวลาด้วยกัน… ความหวังของเรามันก็เพิ่มขึ้นมาเอง แน่นอนว่า มันทำให้เราไม่ยอมแพ้ต่อความรักครั้งนี้ มันทำให้เราสู้ต่อไปได้ถึง แม้ว่าบางครั้งมันอาจจะเจ็บปวด ความหวังเปรียบเสมือนพลังแก่เรา

มันจะมีไหม คนที่มอบความรักให้คนๆนึงจริงๆ อย่างต่อเนื่องไม่มีวันหมด โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ  …จริงๆมันก็มีแหละ พ่อแม่ของเราไง แต่ถ้าเราพูดในมิติของการที่ผู้ชายผู้หญิงคู่หนึ่งมอบให้แก่กันล่ะ แบบพี่แสตมป์เคยร้องเอาไว้ในเพลง “มันคงเป็นความรัก” ท่อนที่บอกว่า…

มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ตัวฉันยังยืนอยู่ตรงนี้
มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ตัวฉัน ไม่ยอมหยุดเสียที

หลายๆคนอาจจะใช้เพลงนี้เป็นแรงผลักดันให้กับตัวเองเพื่อที่จะเอาชนะใจคนๆนึง ซึ่งมันก็ทำให้เราฉุกคิดว่ามันจะมีจริงๆเหรอ ที่เราจะให้ความรักกับเขาไปโดยที่เราไม่หยุดเลย แน่นอนในกรณีที่เขาให้ความสำคัญกับเรา มันก็คงไม่หยุดหรอก แต่ถ้าในกรณีแบบย่อหน้าด้านบนที่เราไม่ได้สำคัญกับเขาเลย เราได้รับมาแต่ความเพิกเฉยของเขาอย่างเดียวเลยล่ะ

ถึงจุดๆนึงมันคงจะมีอะไรๆบางอย่างบอกเราว่าเราควรหยุดจริงๆเราอาจจะรู้แต่แรกแล้วก็ได้ ว่ามันไม่ควรที่จะมาไกลถึงขนาดนี้ ทางเลือกตอนนั้นก็ไม่ได้ต่างกับทางเลือกในตอนนี้ ซึ่งมีอยู่สองทาง
คือ เดินออกมา กับ ลองพยายามดูก่อนสิ แน่นอนว่าครั้งก่อนเลือก ข้อสองไป เลยยังไม่หยุดซักที คิดว่ามันคงถึงเวลาที่ควรจะเลือกข้อแรกแล้ว แล้วก็เดินออกจากจุดนั้นมา…

สุดท้ายเราก็ไม่รู้หรอก ว่าจุดอื่นที่เราจะไปมันจะเป็นแบบที่เราเจอ ก่อนหน้านี้หรือเปล่า มันอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้ หรือมันอาจจะดีกว่าที่เราเคยเจอมาก็ได้เราไม่มีทางรู้ แต่มีสิ่งนึงที่เรารู้แน่ๆแล้วคือ เราไม่ต้องมารู้สึกว่าเราไร้ค่ากับคนๆนึงแล้ว

ขอบคุณเรื่องราวดีๆโดย barssala

Thank you photo by pexels, unsplash