ให้โอกาสแค่ไหนเรียกว่าพอดี?
ถ้าขี้สงสารมักให้โอกาสมากไป
ผลคือส่งเสริมให้คนอื่นก่อบาปสำเร็จโดยง่าย
ถ้าแล้งน้ำใจมักให้โอกาสน้อยไป
ผลคือไม่เอื้อเฟื้อให้ใครได้แก้ตัวบ้าง
ถ้ารู้จักคน รู้จักจังหวะโอกาส รู้จักสถานการณ์
ชั่งน้ำหนักไม่ให้มากไปหรือน้อยไปได้ด้วยใจ
ผลคือ ‘เป็นคนใจดีอย่างมีสติ’
มีเงื่อนไขในการเปิดโอกาส
ไม่ใช่ยอมเปิดทางให้ออกอ่าว
เห็นใจคนที่ควรเห็นใจ
ขอโทษคนที่ควรขอโทษ
คืนดีกับคนที่ควรคืนดี
อย่าช่วยคนทั้งน้ำตา อย่ายกทั้งชีวิตให้กับเขา
อย่ากระโดดลงไปเป็นห่วงยางให้ใคร
ทั้งที่ตัวเองยังว่ายน้ำไม่แข็งพอ
สรุปคือ หัดยืนช่วยอยู่บนฝั่งให้เป็น
ถ้าช่วยคนที่ตกทุกข์ แล้วคุณมีความสุขไม่ได้
ก็ให้ช่วยเหลือตัวเองจนกว่าจะเป็นสุขก่อน
ไม่อย่างนั้นก็แปลว่าคุณยังไม่ได้ช่วยใครจริงเลย
การ ‘ไม่คบ’ ก็ไม่ได้หมายความว่า ‘ไม่พูด’
จริงๆแล้วแม้เลิกคบ ก็ยังถนอมน้ำใจกันได้
มีอะไรให้ช่วยก็ช่วยได้
เพียงแต่ไม่ไปสุงสิง ไม่ควรคลุกคลีตีโมง
กระทั่งก่อให้เกิดความคิดอกุศลซ้ำซาก
สังเกตใจตัวเองไป สังเกตใจตัวเองมา
จะตาสว่างขึ้นเองว่า
แม้แต่คนที่ทำแย่ๆกับคุณ
คุณก็หาความสุขจากการทำอะไรดีๆให้เขาได้!
เสียความรู้สึกดีๆ ไม่จำเป็นต้องเสียจิตที่เป็นกุศล
ถ้ายังรักษาความคิดให้เข้าข้างกุศลได้อยู่
ท้ายที่สุด ต้องหยุดสำรวจใจดีๆว่า
ที่อั้นไว้ ไม่คบต่อ
เป็นเพราะสันด-นเขาไม่ดี
หรือว่าเรามีทิฐิมานะมากกันแน่
ถ้าคิดดีๆแล้วเป็นเรื่องของทิฐิมานะ
ก็ต้องสังเกตว่า
การคืนดีกันจัดเป็นความสุข
เป็นความโล่งใจ เป็นการคืนความสว่าง
เพราะลดทิฐิมานะได้ครั้งหนึ่ง
ถ้าเห็นข้อดีในการประสานรอยร้าว
แต่ยังอัดแน่นด้วยทิฐิมานะ
เช่นนี้จึงกล่าวได้ว่าอภัยไม่จริง
เพราะการอภัยจริงครอบคลุมถึงการลดทิฐิมานะด้วย
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย dungtrin
Thank you photo by pexels, unsplash
