“ความรัก” ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่มนุษย์มีอยู่มากมายราวกับว่าจะไม่มีวันหมด

แต่สิ่งที่มนุษย์มีอยู่จำกัดจนดูเหมือนคับแคบเห็นแก่ตัว
ก็คือ “ความอดทน” ยิ่งรักมากก็ยิ่งต้อง “อดทน”
อดทนกับปัญหาต่างๆ รอบข้าง เพื่อรักษาความรักนั้นไว้ให้ยั่งยืน

แต่ในทิศทางตรงกันข้าม เมื่อใดที่สิ้นรัก
เมื่อนั้น “ความอดทน” ก็หามีไม่
สิ่งใดที่เคยทนได้ก็กลับแปรเปลี่ยนไป
สิ่งใดที่เคยเห็นดี เห็นชอบ กลับกลายเป็นขวางหูขวางตา

ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายหนึ่งกระทำต่อตนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
ท้ายที่สุดเราเป็นฝ่ายทอดทิ้งให้ความรักนั้นต้องจบลง

บางครั้งความรักนั้นอาจจบลง
ทั้งๆ ที่ความรู้สึกรักของเรายังมีอยู่เต็มหัวใจ
เพียงแต่การถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนกระทั่ง “ความอดทน” บอกให้เราต้องไป…ไปทั้งที่ยัง “รัก”

เพราะหากรักแล้วต้องเจ็บ ต้องช้ำ
ทางเลือกที่ดีที่สุดก็น่าจะหมายถึง
“การจากไปในวันนี้เพื่อที่จะเข้มแข็ง
และลุกขึ้นได้ใหม่ในวันข้างหน้า” อย่างนั้นมิใช่หรือ

“หากรักแล้วต้องร้องไห้ไปตลอดชีวิต
ขอเลือกที่จะร้องไห้สองสามวันแล้วยิ้มไปตลอดชีวิตที่ดีกว่า”

สุดท้ายก็ขั้นอยู่กับตัวเราเอง ว่าจะร้องไห้ไปตลอดชีวิต
หรือร้องไห้แค่วันนี้แล้วยิ้มไปตลอดชีวิต
ชีวิตเรา ๆ สามารถเลือกเองได้จริงมั้ย?

“คนร่วมทาง” คนเราคบหาร่วมทางกัน มีค่าตรงที่รู้จักกัน
คนเรารู้จักคุ้นเคยกัน มีค่าตรงที่รู้ใจกัน
คนเรารู้ใจกันแล้วจากกัน มีค่าตรงที่อยู่ในความทรงจำที่ดีของกัน

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าจะรักอย่างไรก็อย่าให้ตาบอดเสียล่ะ
เมื่อวันหนึ่งความอดทนบอกเราว่าถึงเวลาแล้ว
ก็ควรจะรับฟังไว้บ้างก็แล้วกัน

เราเป็นผู้กำหนดชีวิตของเราเองมิใช่หรือ
รักเริ่มต้นด้วยรอยยิ้ม เติบโตด้วยการจุมพิต และจบลงด้วยน้ำตา
อย่าเสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่เคยเสียน้ำตาให้คุณ

 

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ โดย flowerlove
Thank you photo by pexels, unsplash